Terwijl ik dit schrijf, zit ik opgesloten in mijn werkkamer. 4 dagen geleden, donderdag, ben ik getest op corona. De volgende dag kreeg ik de boodschap dat ik drager was van het virus. Sinds vrijdag is mijn wereld verkleind tot mijn werkkamer en de slaapkamer van mijn uitwonende zoon. Afwachten maar wat er gaat gebeuren. 60 jaar oud, licht astmatisch, maar verder gezond. Geen overgewicht, dus misschien valt het mee.

Dat de testuitslag positief was, was een onverwachte verrassing. Ik werk sowieso thuis, heb nagenoeg geen contacten buiten de deur, was mijn handen regelmatig en droeg al een mondkapje in winkels en openbare ruimten voordat het verplicht was. Mijn moeder en pleegvader zijn beide 82 en kwetsbaar en mede afhankelijk van onze hulp. Ik zou mezelf nooit vergeven als ik Covid-19 bij hen in huis zou brengen. Voorzichtigheid troef dus.

Een koutje

Toen mijn moeder twee weken terug een kuchje had en zich niet helemaal jofel voelde, leek er weinig aan de hand. Een koutje, dachten we geruststellend. De verpleegkundige die regelmatig langskomt dacht er anders over en liet iemand komen om mijn moeder en pleegvader te testen op corona. De volgende dag kwam de uitslag: beiden positief.

Schoorvoetend gaf mijn moeder toe dat ze een week eerder bij haar jongste broer op bezoek geweest waren. Even een kaartje in de bus doen om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Maar ze waren gezien en werden uitgenodigd om even binnen te komen. ‘Doe niet zo ongezellig, even een bakkie thee.’ Mijn ouders zijn aardige mensen en ze wilden niet onvriendelijk zijn. Even dan. Mijn oom zat rillerig op de bank, zijn vrouw had al corona gehad. Waarschijnlijk hebben mijn ouders het daar opgelopen.

En via mijn ouders kwam het virus dus ook in mijn lijf terecht. Ik moet zeggen, het valt mee. De koorts is niet hoger geweest dan 38.0, verder dat hoestje met slijm en spierpijn. De eerste 2 dagen pijn diep in mijn longen, maar dat werd al snel minder. Een paar jaar geleden had ik griep (ondanks inenting) en was ik 10 dagen doodziek. Nu kan ik eigenlijk alles doen. Nieuwe computer opgebouwd, wat opruimen, eindelijk ‘The Beatles Anthology’ weer eens bekijken.

Geluk

Een simpel griepje dus? Ik houd het voorlopig even op geluk. Voor mij, en voor mijn ouders, die redelijk herstellen en ook niet heel ziek zijn geweest. Ik heb te veel horrorverhalen gehoord om het af te doen als een simpel griepje. Voor UWV mocht ik enkele medewerkers interviewen die herstellende zijn van corona. Jonge mensen, een twintiger en een dertiger. De twintiger was een kei in vechtsporten, leefde gezond en mankeerde nooit iets. De dertiger had evenmin onderliggende klachten.

Beide UWV’ers waren flink ziek geweest. Ze hoefden niet naar het ziekenhuis, maar lagen meerdere weken doodziek op bed. En toen het ergste achter de rug was, werden ze maar niet echt beter. Hoofdpijn, kortademigheid, korte lontjes, gebrek aan concentratie, snel moe. “Ik voel me als een man van 75”, zei de vechtsporter. De jonge vrouw vertelde me dat ze met hulp van een fysiotherapeut oefende om weer een beetje normaal te kunnen functioneren. Ze werkte een uurtje per dag, maar het kostte haar heel veel moeite en energie.

Twee weken geleden sprak ik Alfons Olde Loohuis, expert op het gebied van post-infectueuze aandoeningen. Als huisarts in Brabant was hij een van de eersten die Q-koorts (h)erkenden en hij zag ook hoe veel patiënten lang nadat ze geïnfecteerd waren maar klachten bleven houden. Olde Loohuis stond aan de wieg van Q-support, een team van experts uit verschillende disciplines die mensen met langdurige klachten ondersteunen.

C-support

Naar analogie van Q-support is dit najaar C-support gestart om Covid-19-patiënten met aanhoudende klachten te ondersteunen. Olde Loohuis schat dat 1 op de 40 mensen die thuis herstellen van corona klachten blijft houden. “Het immuunsysteem slaat op hol en dat veroorzaakt een scala aan klachten. Biologisch, maar ook psychisch en sociaal. De nazorg moet zich dan ook richten op ‘de hele mens’.”

C-support is low-profile begonnen maar had al snel 900 aanmeldingen binnen van mensen die tijdens de eerste golf besmet waren geraakt. In de grote steden worden steunpunten opgezet. Dat zal nodig zijn ook, want als van de 10.000+ besmettingen per dag inderdaad 2,5% langdurig klachten houdt, gaat het om 250 patiënten per dag die er in potentie bijkomen. Dat zou nog wel eens een grotere schadepost voor de samenleving kunnen zijn dan de tachtigers doe overlijden aan Covid-19. Met veel meer menselijk leed. Ik heb geluk gehad.